De laatste crisis heeft hard toegeslagen in de bouwkolom. Met als resultaat een sterk uitgedunde spelersgroep. Velen hebben de bouw de rug toegekeerd. Het aanbod van werk neemt nu sterk toe en we hebben te weinig handjes.

Wat ik hierboven noem heeft tijdens de crisis een naam gekregen: ketensamenwerking. Het houdt in dat een aantal opdrachtgevers (corporaties) en bouwers langjarige afspraken maken over bouwvolume, werkwijzen en prijzen. Voor partijen een tweesnijdend mes. De rest is bij het traditionele aanbesteden gebleven: door middel van concurrentie tot de laagste prijs komen.

Nu zien we een sterk toenemend aanbod van het bouwvolume. Maar we kunnen als aannemende partijen de vraag niet aan, vanwege een tekort aan handjes en productiemogelijkheden! Het gevolg is een reeks van (onwelkome) prijsstijgingen. Onder druk van deze ontwikkeling zie ik hier en daar barstjes ontstaan in bestaande ketensamenwerkingen.

Aanbestedende opdrachtgevers stappen nu over naar het vastleggen van productietijd bij aannemende partijen en hun partners (ik spreek bewust niet van onderaannemers). Een beweging dus van prijs-gestuurd (laagste prijs) opdrachtgeverschap naar het vastleggen van bouwvolumes. Aanbiedende partijen zijn naarstig op zoek naar nieuw personeel, dat er niet meer is. Dus zien we het (hernieuwde) fenomeen van het ‘wegkapen’ van mensen bij collega-bedrijven.

Oplopende prijzen, lange levertijden, personeelstekort. Ik wil liever niet denken aan de gevolgen als deze ontwikkelingen doorzetten. Een nieuwe crisis wellicht? Om dit te voorkomen zal het roer rigoureus om moeten. We moeten inzetten op een bouwkolom-brede samenwerking en transparantie. We gaan elkaar opzoeken, helpen en hulp zoeken bij alle onderdelen om doelen te realiseren. Dit betekent ook dat ik mij kwetsbaar ga opstellen.

Een idealistische gedachte? Wellicht. Maar die kan ik mij op mijn ‘oude dag’ wel permitteren. Krijg ik het vertrouwen van jullie?