Londen. Eén van de grootste steden van Europa. Er wonen ruim acht miljoen mensen in deze bruisende stad waar dag en nacht iets te doen is. Wie aan Londen denkt, denkt aan musicals. Onlangs was ik in deze wereldstad met mijn gezin en we bezochten een musical op het bekende West End. Terwijl de spelers op het toneel hun beste beentje voorzetten en wij helemaal meegevoerd werden in het verhaal, vielen mij een paar dingen op.
Nu zie ik u denken: "Wat heeft dit met dakdekkers te maken?". In mijn ogen heel veel. Ik vertel het u graag.
Allereerst zag ik hoe goed de cast op elkaar is ingespeeld. Er gaat natuurlijk een hele voorbereiding aan zo’n musical vooraf. Ieders talent wordt ten volste benut, maar uiteindelijk vormen al die talenten één groot spektakel, waar je helemaal in meegezogen wordt. Het fascineerde me om te zien hoe soepel en vanzelfsprekend dat samenspel, die samenwerking verliep. En dan niet alleen die van de cast, maar ook het licht, de muziek en het decor. Terwijl je wéét dat het achter de schermen behoorlijk stressvol moet zijn; is iedereen op tijd omgekleed, werkt het licht, verloopt de decorwissel zoals het hoort enz.
Ik zag en voelde ook de energie die de spelers uitstraalden. Ze speelden niet voor de makers, niet voor het geld… nee, ze speelden hun éigen show! Je zag dat ze veel lol hadden, er zelf enorm van genoten en zich daarom voor meer dan 100% inzetten.
Maar bovenal verbaasde ik mij over het enthousiasme van het publiek. We kennen allemaal de enigszins gereserveerde Engelsen, the distinguished Englishmen. Maar tijdens de musical gingen ze echt helemaal uit hun dak! Als er een ontroerende scène zo goed werd gespeeld dat het je echt raakte werd er luid geapplaudisseerd. En bij elke hoge noot van één van de zangers/zangeressen werd het publiek helemaal 'delirious'!
En dat zette mij aan het denken. Noem mij een workaholic, maar ik dacht aan mijn werk. En ik dacht: "Waarom geven onze dakdekkers niet elke dag een dakenshow waarvoor ze een staande ovatie ontvangen?".
Ik weet hoeveel stress er achter de schermen aan vooraf kan gaan, voordat een dak gemaakt of gerenoveerd wordt. Er komt veel bij kijken: veiligheidseisen, wensen van de opdrachtgever, regels en richtlijnen voor de uitvoerder enz. De samenwerking tussen de jongens op het dak verloopt als vanzelfsprekend. Terwijl hier eigenlijk ook jaren van trainen met elkaar aan vooraf zouden moeten gaan. Dat zou mooi zijn! En dat ze dan, op het moment suprême, de show van hun leven spelen!
Maar dat gebeurt niet… het lijkt alsof ze dagelijks beginnen waar ze gisteren zijn gestopt. Niet meer dan dat. Waar is de lol? Waar is die trots? Waarom stralen zij (uitzonderingen daargelaten) niet uit dat ze ‘fier’ zijn op het fantastische dak dat ze aan het maken zijn?
Want ik weet dat ze er alles aan doen om het beste dak te maken. Dat zij daar 'fier' op zijn. En als ze dát zouden uistralen, net als de cast van de musical, dan zouden zij wat mij betreft hetzelfde applaus verdienen!
Choose a job you love and you will never have to work a day in your life.
– Confusius –
De cast van de musical zegt; er zijn geen 'stars' in de show. De 'star' is de muziek en het verhaal. Voor de dakdekkers is het dak de star. Laat hen dagelijks hun dakenshow opvoeren! En laten wij ons, als publiek, daar vaker over verbazen, ervoor applaudisseren en roepen; "Mamma Mia, wat een fantastisch mooi dak!".
Reacties
Liza van der Velden - http://dakdekkeraanhuis.nl 23 januari 2017 10:29
Beste Joost, Wat een mooi bruggetje heb je gelegd naar dakdekkers, zelf vind ik dat het werk van een dakdekker vaak ondergewaardeerd is. Het voelt voor mensen zo 'gewoon' als er een dak wordt geplaatst. Ik ben het echt helemaal eens met wat je zegt! Groetjes Liza
Niek Habraken - KleurrijkWonen 13 januari 2017 18:46
Prachtig om te lezen dat passie als medicijn overal werkt, niet alleen bij voetbalscheidsrechters en filiaalhouders van supermarkten! Alleen jammer voor de vakmensen dat we nooit "op zijn kop" bouwen zodat de afstand mens-dak overzienbaar wordt en ook de consument de arbeidsprestatie kan ervaren. (en dus automatisch gaan klappen met hun handen)