In 1953 vond in Nederland een van onze grootste natuurrampen plaats. Een combinatie van een zware storm, hoge waterstand en achterstallig onderhoud aan de dijken verwoeste onaangekondigd de levens van vele mensen en bracht veel materiele schade toe, dat nu gelijk zou staan aan 5,4 miljard euro. Men wist dat het kon gebeuren, maar toch werd er niets aan gedaan, totdat het te laat was. Je mag hopen dat we met de les van toen nu anders omgaan met het huidige klimaatprobleem. Maar de realiteit is dat we ook nu het probleem voor ons uit lijken te schuiven en dat er pas echt draagvlak is om op te treden als de ramp voltrokken is.

De kennis en innovatie die het herstel met de bijbehorende deltawerken heeft gebracht, heeft van ons land een koploper gemaakt in de wereld van ‘watermanagement’. Ik denk dat het nu onze taak is om vooruit te lopen op wat er gaat komen en alle innovaties in zetten op het voorkomen van problemen, en niet pas achteraf te reageren. De Klimaatopgave is op papier een eenvoudige en duidelijke opgave waarbij we alle zeilen bij moeten zetten om überhaupt de gestelde doelen te behalen. Op dit moment lijkt wel alsof we, net als bij de watersnoodramp, denken dat het wel goed zal komen komen of dat het slechtste scenario nooit werkelijkheid wordt. Maar met de ervaring van zeventig jaar geleden op zak zouden we ons zelfs af moeten vragen of de gevolgen deze keer wel te repareren zijn? En daarin mis ik vanuit de samenleving wel het besef dat er ‘politieke verantwoordelijkheid’ genomen moet worden, willen we straks niet te laat zijn.