'Het moet wel leuk blijven!' hoor ik mezelf voor de vierde keer zeggen. In mijn presentaties, workshops en trainingen als senior adviseur bewoners & gedrag is het een terugkerend thema. Als je te veel in één keer vraagt of als het te moeilijk wordt, haken mensen af. Het is de kunst van het verleiden om kleine stapjes te zetten. Als je alle twee houdt van wandelen dan zoek je de variatie in een wandeling in het bos of op het strand. Maar je stelt niet voor om een marathon te gaan rennen, dan raak je elkaar kwijt!

Niet lang geleden ondervond ik bovenstaande zelf. Ik had een column geschreven over mijn meivakantie aan de Middellandse Zee. Een oude kennis reageerde op mijn LinkedIn ‘lekker duurzaam, helemaal naar de Middellandse Zee’. Ik wilde een discussie op mijn LinkedIn niet aangaan, maar flink geïrriteerd was ik wel. In mijn hoofd had ik op mijn wensenlijstje namelijk al twee stappen teruggezet. Allereerst was ik niet naar een ver warm land gegaan, wat helemaal geen gek idee zou zijn want de meivakantie valt tegenwoordig in april. Daarnaast had ik er ook nog voor gekozen om niet te gaan vliegen naar mijn kampeerplek, terwijl het vliegveld op 50 km afstand van de camping was. Nee, we gingen met de auto, twee dagen lang met drie kinderen op de achterbank. Hoeveel concessies kun je doen? Vond hij nou echt dat ik twee weken in mijn achtertuin moest gaan kamperen in april?! Het moet wel leuk blijven!

Het is echter wel belangrijk om duurzaamheid dichterbij te brengen. Om samen de wereld een klein beetje mooier te maken. Maar dat kan alleen als je duurzaamheid ook écht dichterbij brengt. Als je het vertaalt naar praktisch handelen, als je mensen handvatten biedt en aangeeft wat er anders zou kunnen. En dat alles in kleine stapjes. Natuurlijk zijn er mensen die niets willen en duurzaamheid onzin vinden, maar er zijn ook genoeg mensen die wel wat willen maar niet weten hoe of net de plank misslaan. Laten we vooral bij hen beginnen. Het is dan wel belangrijk om goed aan te sluiten bij wat er leeft en waar mensen op dat moment staan.

In de jaren ‘80 en ‘90 waren we vooral bezig om de wereld te redden. Een kleine groep intrinsiek gemotiveerde mensen was hard bezig om anderen in te laten inzien dat het zo niet langer kon. Inmiddels weten we dat we daar het gros van de Nederlanders niet mee bereiken, sterker nog: in het slechtste geval raken ze geïrriteerd en doen ze het tegenovergestelde. De stappen die toentertijd gevraagd werden waren te groot en stonden te ver van hun belevingswereld af. Ze moesten veranderen, in plaats van zichzelf een klein beetje aanpassen. Dat was te veel gevraagd.