Het was een bijzonder jaar voor Talen Vastgoedonderhoud. Het bedrijf verhuisde naar een nieuw pand en vierde haar 90-jarig bestaan. Voor Martin Talen was het zijn laatste jaar als algemeen directeur. Eind januari 2019 neemt hij afscheid. Hoe kijkt hij terug op zijn werkzame leven en de ontwikkelingen in de sector? En hoe kijkt hij richting 2050?

De grootvader van Martin, Thijmen Talen, richt in 1928 het schildersbedrijf Talen op, waarna zijn twee zoons het overnemen. Als klein jongetje gaat Martin al met zijn vader mee om alle vaklieden op te halen en thuis te brengen. Later helpt hij na schooltijd en in de vakanties mee en in 1971 gaat hij als schilder binnen het bedrijf aan de slag. Hij wordt aanvankelijk technisch en ambachtelijk opgeleid en neemt in 1987 het stokje over van zijn vader en oom. Nu, 32 jaar later, is het de beurt aan een nieuwe generatie.

Hoe laat je het bedrijf achter?
“Vol vertrouwen. Ik heb zo’n 9 jaar geleden al aan mijn zoon Emiel gevraagd of hij het zag zitten om het stokje over te nemen. Vervolgens zijn we een traject gestart, waarbij hij onder andere een MBA-opleiding volgt en praktijkervaring opdoet. In januari rond Emiel zijn opleiding af en kan hij zich volledig gaan richten op zijn werk, samen met mede-algemeen directeur Mark van der Graaf.”

Hoe heb je de bouw- en renovatiesector in al die jaren zien veranderen?
“Eigenlijk te weinig. Er worden, net zoals honderd jaar geleden, nog steeds muurtjes gemetseld. Als je kijkt naar andere industrieën zoals de automotive of luchtvaart, zie je dat daar veel meer is veranderd en dat zij zo’n 10% rendement behalen en slechts 2% faalkosten hebben. In de bouw is het eerder andersom. Hoewel er al bewegingen die kant op zijn, valt er nog veel te verbeteren in processen en standaardisering. Ik kan me herinneren dat mijn vader zich vroeger al afvroeg waarom geen enkel kozijn dezelfde maat heeft. Veertig jaar later is dat nog steeds het geval. Om die standaardisering te bereiken, is samenwerking tussen alle partijen noodzakelijk. Iets dat we in de bouw maar mondjesmaat voor elkaar krijgen.”