De zon scheen volop tijdens de tweede Dag van de Bewoner, die 11 oktober in Utrecht werd gehouden. Een dag vol prikkelende momenten tijdens de deelsessies en presentaties van de gastsprekers. Het thema van dit jaar 'De identiteit van de huurder', zorgde voor inspirerende gesprekken met hier en daar zelfs kippenvel, zoals toen ondernemer Nik van Hoogstraten het podium nam: "ik heb altijd gevochten om zoveel mogelijk te participeren."

Wat is het eerste dat bij je opkomt als je ‘iemand met een verstandelijke beperking’ hoort? vraagt Evamarije Smit, conceptmanager bij Renda, aan de deelnemers van de Dag van de Bewoner. Net als vorig jaar, gehouden in het Krachtstation in de Utrechtse wijk Kanaleneiland.
            De opdracht aan de aanwezigen is om deze eerste gedachte op te schrijven op gele post-its. Als iedereen klaar is en de plakbriefjes worden verzameld, nodigt Smit de 29-jarige ondernemer Nik van Hoogstraten uit naar voren te komen. “Een speciale gast,” zegt Smit als Van Hoogstraten de trap afkomt, de zitkuil in. “Iemand waarvan ik vorige week nog niet wist dat hij onze gast zou zijn, maar ik ben heel blij dat hij er is.” Van Hoogstraten kreeg toen hij twee jaar was hersenletsel als gevolg van een hersenvliesontsteking. Hierdoor kan hij niet goed lezen, schrijven en rekenen. Als hij in de kuil staat, plakken Smit en Van Hattum de gele briefjes op hem.

“Afhankelijk, lastig, zwakzinnig,” lezen Smit en Jeroen Van Hattum voor. En ook: uniek, helpen, kwetsbaar, zelfstandig wonen, kansloos, te veel beschermd. Van Hoogstraten laat het gebeuren, tot hem wordt gevraagd hoe dit voor hem is. “Het is niet fijn om je hele leven gelabeld te worden.”      Van Hoogstraten herkent zichzelf niet in de labels. “Kansloos: Daar is niets van waar. Er werd gezegd dat ik nooit zelfstandig zou kunnen wonen en voor de rest van mijn leven op een internaat zou blijven. Maar ik heb altijd gevochten om zoveel mogelijk te participeren.”

Dat gevecht is niet altijd makkelijk geweest, vertelt Van Hoogstraten. Soms was het zelfs erg lastig. Van vroeger heeft hij weinig herinneringen, maar hij weet wel dat vriendjes soms nare dingen tegen hem zeiden: “Ik vond het vervelend dat ik in een taxibusje het dorp inreed, en dat vriendjes dan zeiden: daar komt die mongool weer aan. Dat was heel moeilijk.”
            Volgens Van Hoogstraten worden mensen met een beperking te veel beschermd en werkt dat juist averechts. “Daardoor werd ik niet serieus genomen. Mensen met een beperking mogen geen fouten maken. Terwijl iedereen hier kan beamen dat we allemaal wel een keer op onze bek gaat.”

Op z’n negentiende nam Van Hoogstraten een groot besluit. Hij ging naar het reguliere onderwijs. “Ik heb erg geknokt om naar het mbo te gaan. Daarna kwam het hele proces op het gebied van wonen. Ik wilde naar een studentenhuis. Ik wilde normaal zijn,” vertelt hij. “Ik vond een studentenhuis in Den Bosch. Op mijn vijfentwintigste had ik alles dat ik wilde, maar nog geen baan. Daarom heb ik een brief geschreven naar de overheid en ben ik een stichting begonnen. Ik wil de wereld inclusiever maken. En nu ben ik ambassadeur Diversiteit en Inclusie bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, een betaalde baan.”
            Dat hij afhankelijk zou zijn, vindt Van Hoogstraten niet zo vreemd. “Ik werd altijd afhankelijk gemaakt en kleingehouden, maar dat zie ik nu absoluut niet meer zo. Natuurlijk ben ik soms afhankelijk van iemand, maar wie is dat niet? De grootste beperking is dat mensen anderen kleinhouden.” Een indrukwekkend verhaal en Van Hoogstraten krijgt dan ook een daverend applaus.