De recent geopende kolencentrales zijn wat mij betreft ook twee stappen terug. Zij hebben er onder andere voor gezorgd dat de CO2 uitstoot in Nederland het afgelopen jaar is gestegen. En dat terwijl in China en Amerika de CO2 uitstoot is gedaald. De vergaande doelstellingen van het klimaatakkoord van Parijs zijn nog uitdagender dan het Nederlandse Energieakkoord. We moeten in Nederland echt alle zeilen bijzetten om onze bijdrage te leveren om de temperatuur op deze planeet niet verder dan 2 graden te laten stijgen.

Zou het ons aan verbeelding ontbreken om Nederland vorm te geven in het perspectief van de Parijse klimaatdoelstellingen. Hoe zou de bestaande woningvoorraad eruit zien, wat betekent het voor onze steden en woonwijken? En hoe leven we dan? De verbeelding van mijn vriendin om weer in normale winkels kleren te kunnen kopen en echt dat leuke jurkje te passen hielp haar om toch vol te houden en uiteindelijk het ritme te veranderen naar twee passen vooruit, een pas achteruit.

Een oefening in creativiteit om dit eens voor mijn eigen wijk voor te stellen. Veel gebouwen uit begin 20e eeuw, met zowel portiekwoningen als statige herenhuizen, in combinatie met jaren 60 appartementen, en op een aantal plekken aangevuld met grote kantoorpanden uit de jaren 80 en begin 21e eeuw. Een grote diversiteit dus. Ik zie het wel voor me. Denk je eens in, mijn wijk in 2050.

Alle daken hebben zonnepanelen, de blinde gevels zijn bedekt met geïntegreerde zonnecellen. Lantaarnpalen zijn tegelijkertijd ook elektrische laadpaal en auto’s kunnen als batterij fungeren. Ook de straat levert energie. Sommige gebouwen in de wijk zijn gesloopt, daar was de toekomstwaarde van het vastgoed te laag om te investeren. Daarvoor in de plaats zijn energieproducerende gebouwen gekomen.

Het is nog steeds een fijne wijk om te wonen, want hij ziet er hetzelfde uit. Wij hebben net als onze buren een elektrische auto, en het daarmee gepaard gaande rustiger rijden is een zege. Deze auto delen we regelmatig. Door het flexwerken zijn er veel kantoren in de buurt waar je kan aanlanden. Daardoor konden we een auto wegdoen. We gebruiken de auto nu vooral voor vrienden en familiebezoek.

Onze energierekening is zo goed als nul, ook door forse besparingsmaatregelen. De investeringen hiervoor hebben een lange terugverdientijd gehad, maar we konden dit doen met een energiehypotheek. En die verbouwingsperikelen waren we al snel vergeten en we kregen er veel comfort voor terug: de koude voeten waren verleden tijd. We hielden op een gegeven moment maandelijks geld over en zijn minder gaan werken. Hierdoor hebben we meer tijd voor onszelf en ons gezin.

Een utopie? Misschien. En waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd of overal mogelijk. Maar ik zie het echt wel voor me, en zie ook de aantrekkelijkheid. Dus ik stel voor dat we allemaal gaan dromen over hoe ons leven eruit zal zien als we van onze verslaving verlost zijn. Er is in dit vraagstuk geen ‘silver bullet’, dus dat is dit ook niet. Het brengt de doelstellingen van Parijs, hopelijk met twee stappen vooruit, wel weer een klein beetje dichterbij.