Krimp is niet iets dat alleen voor de regio Parkstad Limburg (Heerlen en omstreken) aan de orde is, maar in welke vorm dan ook voor meerdere delen van Nederland en zelfs West-Europa. Een groot aantal regio’s in Europa heeft al te maken (gehad) met transitietrajecten. Denk aan Leipzig en het Roergebied in Noordrijn-Westfalen. Daarvan lerend en daaraan toevoegend de demografische en sociale ervaringen van de laatste jaren, leert ons dat er veel meer op menselijke schaal gedacht en gewerkt moet gaan worden.

Jane Jacobs schreef het al veel eerder en mannen als Charles Landry zijn heel duidelijk in wat de waarden van een stad zijn. Te veel mensen (zowel vastgoedontwikkelaars als ook politici en ambtenaren) zijn van mening dat zij de stad kunnen maken! Een volledig achterhaalde gedachte die zowel door (politiek) links als rechts erkend wordt, tenminste bijna overal. Af en toe zien we dat nog gedacht wordt vanuit het naoorlogs optimisme, worden megalomane projecten gepland terwijl vanuit de herstructurering een veel belangrijkere opgave voor handen is. Te vaak wordt helaas nog gedacht dat die grootschalige projecten vanzelf wel gevuld worden. Er wordt te weinig gedacht vanuit mensen, belevenis, functies en dienstverlening en te veel vanuit architectuur, stenen en beton.

Gezien de opgave voor inkrimping van retailmeters in Parkstad (volgens de retailstructuurvisie van Parkstad circa 80.000 m²), ben ik benieuwd of het college van b en w van Heerlen afspraken met haar collega’s in Parkstad heeft gemaakt over het uit de markt halen van een aantal (wijk)winkelcentra. Dit om de toevoeging van de winkeloppervlakte in het Maankwartier en Schinkelkwadrant binnen de regionale afspraken te laten plaatsvinden. Welke wethouder gaat in zijn gemeente vertellen dat het wijkwinkelcentrum daar gaat verdwijnen om het Maankwartier in Heerlen mogelijk te maken?

Wij zullen de komende jaren steden anders moeten gaan inrichten, meer aandacht gaan geven aan de openbare ruimte, als het ware gaan tuinieren. We moeten beter maken wat er al is. Megalomane projecten zijn dus niet meer aan de orde. De opgave voor de publieke sector ligt hierbij in het verbeteren van de openbare ruimte, en voor de vastgoedsector in het oppakken van oude gebouwen; nauwelijks meer nieuwbouw, eerst herontwikkeling. Ik spreek zelf het liefst van 'doorontwikkeling'. Overheidsinvesteringen dienen hiervoor gedaan te worden in de kwaliteit van de publieke ruimte (inclusief infrastructuur) en culturele voorzieningen (niet alleen gebouwen maar met name events, de ‘software’). Cultuur en onderwijs gaan hierbij de belangrijkste software-elementen van een regio vormen. Daarmee scheppen we de basis voor een nieuwe en duurzame economie. Een economie die de borging geeft dat ook mijn kinderen in Parkstad kunnen blijven wonen en werken.

De opgave hiervoor ligt bij stedelijk management, niet stedelijk beheer want dat laat te veel denken aan de afdeling Openbare Werken. In stedelijk management komen alle disciplines bij elkaar die de stad (soms regio) vanuit een exploitatie of going concern benadert, werkt vanuit het aanpassen van een stad en niet het maken van een stad. Vanuit deze benadering komt vanzelf meer oog voor de kleinschalige opgaven die er toe doen. De stedelijke manager denkt vanzelf vanuit het creëren van waarde en niet vanuit opbrengsten, iets wat de politiek en ook de vastgoedsector in het verleden helaas te veel gedaan heeft.

CEO en eigenaar van C’magne BV