Recent is een project gerenoveerd, waarvoor ik ruim 20 jaar geleden een verbeterplan heb opgesteld. De betreffende appartementen stonden lokaal goed bekend: de locatie was en is goed, de plattegronden plezierig en er is sprake van een degelijk casco. Kortom, dat complex maakt het energieneutrale midden van deze eeuw, als bijna-honderdjarige dan, waarschijnlijk nog wel mee.

Wat was het probleem? Onze beperkte visie op energiezuinigheid en comfort. We verbeterden de kopgevels destijds tot nieuwbouwniveau in een tijd waarin dat nog lukte met spouwmuurvulling. De koudebruggen pakten we in met voorgevormde kunststof stroken en een aangestort bloemkozijn met een full-size kunststof kap. Welstandsvrij, dus de discussie over de architecturale kwaliteit ontliepen we.

En nu zijn ze allemaal weg: stroken, kappen, spouwmuurvulling en ook het oorspronkelijke buitenblad. Alles werd nog voor het einde van de financiële en technische levensduur gesloopt. De thermische en esthetische kwaliteit blijken onvoldoende om de termijn vol te maken. Met de kennis van nu zijn er destijds verkeerde keuzes gemaakt. Sorry.

Wat kunnen we hiervan leren? Hoe nemen we verbetermaatregelen waar we geen spijt van krijgen? Door uit te gaan van een gewenst eindbeeld en dan terug te redeneren. Elke woning die we nu aanpakken zal deel gaan uitmaken van de energieneutrale toekomst. Dat is dus je referentiekader, samen met een visie op de doelgroep in die toekomst. Vervolgens pel je in gedachten de maatregelen af tot zinvolle tussenstappen die louter bestaan uit no-regret maatregelen.

Zo hoef je nooit na een paar jaar een vorige 'woningverbetering' te slopen. Dat kan betekenen dat we nu bijvoorbeeld een dak verbeteren tot meer dan nieuwbouwkwaliteit. Prima en op de lange duur zeker kosteneffectief. Geen moeilijke oefening en nauwelijks meerkosten. Je zult er geen spijt van krijgen!