Natuurlijk zijn er verschillen tussen de instellingen. Veel tehuizen zijn omgebouwd naar eenpersoonskamers, wat al een grote verbetering is ten opzichte van zalen met vier of meer bewoners. Maar hoe het echt anders kan, is te zien in de Hogeweyk in Weesp. In dit cliëntgerichte verpleeghuis wordt een woonomgeving geschapen die lijkt op thuis. Iedere woning heeft een eigen leefstijl en voert zijn eigen huishouden. Cliënten worden er, net als bij een gewoon verpleeghuis voor dementerenden, niet beter, maar kunnen er hun laatste jaren verblijven op een waardige wijze. En nog plezier beleven, onder de moeilijke omstandigheden van hun ziekte. Ze kunnen zelfs naar buiten in de beschermde omgeving van Hogeweyk. En wat nu zo bijzonder is: de zorgvisie van het verpleeghuis gaat uit van wat normaal wonen is in de maatschappij.

Dat normale wonen verdient veel meer respect bij verpleeghuizen. Normaal wonen, maar dan wel met zorg; zo kan de participatiemaatschappij echt vorm krijgen. Niet door de zorg af te schuiven op familie of buren, maar door een omgeving te scheppen waar zorgverleners met meer plezier werken en mantelzorgers graag komen helpen. En waar vrijwilligers worden gewaardeerd. Dat het mogelijk is zo’n omgeving te scheppen binnen de budgettaire grenzen van de overheidsfinanciering, bewijst Hogeweyk. De wachttijd is opgelopen tot een jaar, dat is dan wel de keerzijde van het succes.

Renovatie van zorgcomplexen en het ombouwen van verzorgings- naar verpleeghuizen zijn actuele opgaven. Renovatie is hét moment om hier iets aan te doen. Om nu eens niet alleen te kijken naar efficiency en regelgeving, maar om het roer om te gooien en een echte thuisbasis te creëren voor de laatste levensfase. Want wees nou eerlijk: waar wilt u zelf wonen als u als tachtigplusser de weg wat vaker kwijtraakt?

Medeoprichter en communicatieadviseur NRP