Deze twee woorden, alleen samen, vormen een tegenstelling, maar stralen daardoor juist ook kracht uit. Hierdoor wordt het individueel belang gekoppeld aan het collectieve belang. Immers je zult samen maatregelen moeten treffen én samen met oplossingen moeten komen. Kortom: saamhorigheid een essentiële voorwaarde geworden om uit deze crisis te komen. Dit heeft de afgelopen periode bij zowel individuen als bij organisaties geleid tot een grote mate van flexibiliteit. Mensen en organisaties blijken te beschikken over een groot improvisatievermogen. Het urgentiebesef om tot een oplossing te komen is zo groot, dat we graag ervaringen delen, aandacht durven verschuiven en andere afwegingen durven te maken. We zijn elkaar gaan enthousiasmeren, stimuleren en motiveren.

De coronacrisis en de gevolgen hiervan zullen we ons nog lang heugen. Het heeft ons wereldwijd geleerd dat we als mensen kwetsbaar zijn, zeker wanneer iets als een virus ons leven zo zwaar beïnvloedt.

Hopelijk zijn de lessen die we geleerd hebben en nog leren vanuit de coronapandemie ook toepasbaar bij het bestrijden van thema’s die een bedreiging vormen voor onze toekomst en de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Als voorbeeld noem ik hierbij de klimaatcrisis. In tegenstelling tot de coronacrisis is dit niet iets wat ons als mensheid is overkomen, maar het gevolg van het feit dat wij als mensen te lang ongebreideld, deels onbewust, gebruik hebben gemaakt van o.a. fossiele brandstoffen. We hebben hiermee forse schade aangericht aan het klimaat.

Wanneer we ons nu realiseren wat de consequenties zijn van het gebruik van fossiele brandstoffen op onze toekomst, dan moet het toch niet zo moeilijk zijn om vervolgens ook een bewuste stap te zetten om deze, door ons onbewust gecreëerde schade, op een bewuste wijze weer te herstellen! Denk hierbij bijvoorbeeld eens aan de reductie van de CO2-uitstoot ten gevolge van de reisbeperkingen.

Urgentiebesef schijnt hierin het cruciale woord te zijn. Als we, zoals bij de coronacrisis, daadwerkelijk direct, dus in het hier én nu, de consequenties ervaren voor ons persoonlijk leven en ons persoonlijk welzijn, dan kunnen we snel schakelen en zorgen dat we zo snel mogelijk terug kunnen naar onze vrijheid en het ‘oude normaal’.

De vraag is of we dat óók kunnen als het gaat om een crisis waarbij de gevolgen pas op middellange of lange termijn echt invloed gaan hebben op het persoonlijk welbevinden van ons of van de generaties na ons.

In deze editie van Renda laten we middels een aantal artikelen zien dat er gelukkig heel veel mensen actief zijn in onze branche die wel degelijk het urgentiebesef hebben om veranderingen teweeg te brengen en hier feitelijk al lang mee bezig zijn. Dit komt onder andere tot uiting in de artikelen ‘Corona, een jaar later’ en ‘Van RES naar wijk’, waarin mogelijke oplossingen voor de bovengenoemde thematiek uitvoerig worden belicht.

In het interview ‘twintig jaar ketensamenwerking’ wordt onderstreept dat de slogan ‘Alleen samen kunnen we de crisis oplossen’ nu heel actueel is, maar feitelijk al vele jaren de toekomst is.

Veel leesplezier!

Jan Baarends
Hoofdredacteur