Hoe werkt het besluitvormingsproces van mensen als het op duurzaamheid en energiebesparing aankomt? Deze vraag houd mij nu al enige jaren innig in de houdgreep – voor de mensen die mij een beetje kennen is dit geen verrassing. Niemand die daar een herhaalbaar antwoord op kan geven, sterker nog: alle op particulieren gerichte initiatieven die er zijn, scoren geen hogere deelname dan 5 tot 10 procent.

De moed zakte mij nog verder in de schoenen toen ik bij een aantal bijeenkomsten over energiereductie in de bestaande bouw de vraag stelde: wie van de aanwezige professionals heeft zelf al vergaande maatregelen getroffen in zijn of haar woning? Stilte alom. Maar langzamerhand merk ik dat energie en duurzaamheid talk of the town worden; tijdens verjaardagen kom ik inmiddels de dag niet door zonder een vraag over energiebesparing. Em geleidelijk vult de vragenbak in mijn professionele leven zich ook met vragen over energiebesparing en duurzaamheid.

Nu ben ik voor mijzelf op zoek naar een verklaring van deze langzame verschuiving. Wetende dat geld natuurlijk een rol speelt, denk ik dat het dichtbij brengen en zichtbaar maken erg bepalend is voor het zetten van de eerste stappen. Een standaard kunstje van mij is om tijdens verjaardagen uit te rekenen wat de verlichting die aanstaat kost aan stroom, en wat het zou besparen als die vervangen wordt door led-verlichting. Meestal is het de vrouw des huizes die besluit dat dit dus opgelost moet worden en vervolgens is het de man die uren led-lampjes aan het zoeken is op internet. De eerste stap is gezet!

De bewoner ‘deskundig’ maken is dus misschien wel de grootste stimulans om de energietransitie in gang te zetten. Maar maak het niet te moeilijk; schets een eindbeeld doch begin met de led-lamp.

Projectleider Duurzaam Bouwen