Misschien zit ik er helemaal naast. Maar hebben wij niet net pas de blue ocean ontdekt, waarin wonen aangenamer en betaalbaarder wordt, nieuwe business voor intelligente bedrijven ontstaat en ook nog verantwoord met onze resources wordt omgegaan? Die blue ocean was toch het opschalen van verduurzaming? En dan niet zo’n beetje ook, maar effectief, snel en klantgericht? Hoe kun je dan nog praten over ‘de keten’ en ‘collectief bouwmeesterschap’? De discussie over de industrialisering moet toch worden gevoerd; hoe gaan we nou echte productievormen bedenken? Hoe los je op dat in de bouw productie en levering nog één ding is? Waar ze bij echte productontwikkeling al lang weten dat dat twee dingen moeten zijn, zodat de productie effectief kan doorgaan. En bovenal: hoe kunnen we leren van productdesign? Daar levert industrialisering alsmaar mooiere en gewildere spullen op, terwijl dat in de bouw vooralsnog alleen tot verschraling en goedkope zooi leidt.

Waarom praten we over ‘macht’ van bewoners? Bewoners zijn helemaal niet geïnteresseerd in macht. Zij willen heel graag goed, mooi en betaalbaar wonen. En als je een echte productdesigner bent, dan wil je verdomd graag goed snappen wat mensen bezighoudt. Je wilt spullen maken die door bewoners uit je handen worden gerukt. Dat ze met slaapzakken voor de bouwkeet liggen om als eerste een renovatie te bemachtigen! Dat is ongelooflijk leuke business en heeft niets met macht te maken.

Manoeuvreer je liever in een positie waarin je maximale service verleent die mensen gelukkig maakt! Teksten over ‘de bewoner aan de knoppen’ ademen ouderwetse participatie-angst. Het contact met bewoners wordt zo lang mogelijk uitgesteld vanwege ‘70%-instemmingsmacht’. Met alle gevolgen van dien. De problemen ontstaan zo pas als je ze het minst wilt hebben: tijdens ontwerp en uitvoering.

Als je met productontwikkeling bezig bent, draai je daarom dat hele proces om: je hebt koste wat kost contact met je klant, lang voordat hij überhaupt weet dat er iets te koop is. Dat kost je tijd en energie. Maar die loop je driedubbel in door veel effectiever te kunnen ontwerpen en daarna onder geconditioneerde omstandigheden te kunnen uitvoeren. Als de renovatiemarkt dit fenomeen zou beheersen, zouden de kosten zonder enige technische of logistieke innovatie zomaar 10% omlaag kunnen. En wat er mogelijk wordt als je ook nog leert om écht te produceren!

Ik ben een verantwoord opgevoede mens, die zijn afval scheidt en let op de materialen waar zijn kleren van zijn gemaakt. Maar of iets nou wel of niet afbreekbaar is, vind ik op zich niet interessant. Het wordt pas relevant in relatie tot het product waarmee je te maken hebt. Veel interessanter is het om over de echte waarde van materialen en producten na te denken, zodat mensen ze graag willen hebben en conversie ontstaat op weg naar duurzaam wonen. Dat is toch waar levensduurdenken over zou moeten gaan? En ja, natuurlijk heel graag met biologisch afbreekbare materialen.

Bad news is good news. Ik heb er voor de Renovatiebeurs bij deze alvast mijn steentje aan bijgedragen. Laat de discussie losbranden over de werkelijk relevante onderwerpen. Beste bezoekers van de beurs, houdt het zoals elke bewoner in een willekeurig renovatietraject: jullie zijn degenen die het verschil moeten maken. Zet de boel op zijn kop, laat je horen en kom terug met nieuwe inzichten.

Architect-partner van KAW architecten en adviseurs