Even de context: het gaat om een intensieve renovatie van een monumentaal complex dat naast regulier instandhoudingsonderhoud, ook geluidsisolatie, thermische isolatie en een pelletgestookte installatie heeft gekregen. Bewoners mochten tijdelijk de woning uit en kregen daarvoor een ingerichte woonunit ter beschikking.

Nu is het gebruikelijk dat er tijdens of na de renovatie verschillende belevingen zijn wat betreft het eindresultaat. Veelal ontstaat dat al bij het verschil in verwachting. Wat mij opviel is, dat – wellicht ingegeven door de grote hoeveelheid ‘oudere’ bewoners – er veel mensen waren die achteraf wel blij zijn met een veel comfortabelere woning, maar dat zij net zo lief in de oude (niet gerenoveerde) woning hadden willen blijven wonen.

Renovatie op verzoek is al jaren een veel toegepaste methode bij kwaliteitsaanpassingen rondom keuken, douche en toilet. Niets nieuws zover. Maar stel je voor dat bovenstaande opvatting van de verschillende bewoners nu voor een belemmering voor snelle, grondige energetische aanpak van ons bestaande bezit gaat zorgen? En dat bestuurders van corporaties vervolgens onder het gewicht van alle ‘heffingen’ besluiten dat de ‘tweelabelstap-strategie’ weer uit de kast moet komen…?

Wat gebeurt er dan? Gaan we de proceskosten om alle bezwaren en belemmeringen weg te nemen verder opschroeven, gaan we rekenmodellen maken die al die energiestappen weg rekenen, of gaan we de stappen die gezet kunnen worden ‘slim’ doorvoeren? Mijn voorkeur gaat uit naar het laatste! Ik ben op zoek naar personen die ook slimme ideeën hebben over de aanpak van woningen met als uitgangspunt N=1, en die hiervoor samen een stappenplan willen maken dat de planmatige aanpak overstijgt.

Wie durft de uitdaging aan?

Projectleider Duurzaam Bouwen en themacoördinator van GEN bestaande bouw