Natuurlijk heb ik de kranten gespeld sinds er vanaf 13 november 2007 over deze affaire is geschreven. De boeken van Vasco van der Boon en Gerben van der Marel heb ik verslonden. Ik heb in het theater genoten van de casanova’s van de vastgoedfraude. Als corporatiebestuurder deed ik indertijd mee aan discussiebijeenkomsten, waarin we op zoek gingen naar de achtergronden van fraudepraktijken. Er werd gediscussieerd over het risicoprofiel waaraan bestuurders die dit soort praktijken dulden, voldoen. In eigen huis werd daarbij het toezicht versterkt.

Maar niet eerder dan voor de televisie heb ik me gerealiseerd hoe groot de rol van de vrouwen was achter de hoofdrolspelers in deze zaak. Ik ben verbijsterd door de naïviteit van Manon van Woerkom, de imaginaire echtgenote van Jan Vlijmen. De rol van de verslaggeefster Jessica Boelens, als journaliste en vertrouweling van Van Woerkom, is super interessant. Dan heb ik het nog niet over de slimme Tamara Breton, die zich, in het kielzog van de imaginaire evenknie van Nico Vijsma, in de film weet op te werken van een onbeduidende directiesecretaresse tot zijn invloedrijke liefje. En wie let er op de vrouwelijke secondant van de officier van justitie?

Opeens schiet mij de herinnering binnen van een bijeenkomst met toezichthouders bij woningcorporaties. Piet Klop van Deloitte deelde daar zijn inzichten over het risicoprofiel van bestuurders en haalde de Ahold-affaire aan. Had Cees van der Hoeven zich niet onlangs een nieuwe, jonge echtgenote aangemeten? En was dat niet een belangrijk signaal geweest?

Aan het einde van deze blog past wat mij betreft geen conclusie, maar een vraag. Zou onze wereld nou beter worden als we diversiteit hoger op de agenda zetten? Als mannen en vrouwen op een gelijkwaardige manier samenwerken in de bouw? Ik ben benieuwd naar het antwoord wat u als lezer daarop hebt.