De kern van de betekenis van de demonstratie is volgens mij dat dat de scholieren ergens doorheen geprikt hebben. Namelijk door het geloof in doelstellingen, stippen op de horizon, routekaarten, transitiescenario’s, klimaatambassadeurs en energiestrategieën. Mijn ervaring, en voor u is het ongetwijfeld niet anders, is dat tieners weliswaar nog niet deskundig zijn, maar wel feilloos aanvoelen wat er wel en niet gemeend is. Welke belofte wel of niet ingevuld wordt. Wanneer een volwassene staat voor wat hij/zij zegt of je iets op de mouw probeert te spelden. Om er vanaf te zijn, omdat dat uitkomt, omdat het zijn/haar tijd wel zal duren. Of het nu een ouder is die meer zakgeld in het vooruitzicht stelt, een leraar die nu echt de test gaat nakijken, of de premier die zegt dat hij 49, nee 55% ‘CO2 weg ermee’ wil realiseren. 
Die tieners zijn wat vroeg met hun scepsis, maar ze hebben wel gewoon gelijk. Wie kijkt er nog terug naar de doelstellingen die we hadden voor het jaar 2000, of nog niet zo lang geleden, voor 2010? Die doelstellingen formuleer je als ze veilig ver weg zijn. Om vervolgens, als de het jaar dat de doelstellingen gehaald moeten worden steeds dichterbij komt, de actuele omstandigheden aan te grijpen voor een koerswijziging. Of te procederen tegen het onrecht dat je wordt aangedaan, indien je ook nog eens gehouden wordt aan die doelen (klimaatzaak). 
Als er een groep belanghebbenden is ten aanzien van het klimaat, dan is het natuurlijk de jeugd. Ik vrees dat deze groep op 7 februari 2029 te vinden zal zijn op het Malieveld. Maar ik hoop het niet. Ik hoop dat ze werken aan de invulling van de klimaatdoelstellingen, bij de universiteit, bij Shell, in de politiek, bij Volkswagen, bij een installateur, bij de energiecoöperatie. En dat perspectief moeten wij – de echte klimaatspijbelaars – hen bieden. Een doelstelling heeft alleen zin als je bereid bent hiernaar te handelen, om de koers fundamenteel en zichtbaar te wijzigen. Anders kun je beter je mond houden en in de hoek gaan staan.