Ik ben nieuwsgierig van aard en benieuwt naar ervaringen van andere mensen die veel te maken hebben met bewoners. De afgelopen tijd heb ik veel gesprekken gevoerd met uitvoerders, opzichters, bewoners consulentes en sociaal projectleiders. Die wilden hun verhaal met mij delen. Heel waardevol want over emoties, wat je raakt en wat je ermee doet daar hebben wij niet vaak over.

Er zijn zoveel verhalen te vertellen. Die horen eigenlijk in een boek thuis. Deze deel ik met jou:

“Ik bel aan en een man doet open. Ik mag naar binnen. De TV staat aan. Mijnheer keek naar een extremistische film met veel geweld. Aan de muur hangen zwaarden en messen.  Het gesprek eindigde niet fijn en de man zette mij hardhandig uit huis en ik kreeg een doodsbedreiging erbij. Angstig.” 

“Er was een gezin waar ik maar geen contact mee kreeg. Na tig keer aanbellen ging de deur open. In de huiskamer zat een man zonder armen. Een oorlogsvluchteling. Buiten een TV en een tafel stond er niets in de kamer. De 3 kinderen hadden geen speelgoed. De vader was zeer getraumatiseerd en deed lelijk naar zijn kinderen. Ik heb hier melding van gemaakt en heb samen met mijn collega’s geld ingezameld voor spullen en speelgoed.” 

“Ik was nog niet zo lang bewonersbegeleider. Vol enthousiasme ging ik naar een adres. Het is lang geleden dus ik weet niet meer zo goed of iemand de deur heeft open gebroken maar de bewoner lag al een tijdje dood in zijn huis. De opzichter trok mij direct weg en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Maar de geur, de vliegen, de stank en de wanhoop van de bewoners boven en beneden kan ik nog zo voor de geest halen. Gruwelijk.” 

“Drie flats met veel bijzondere bewoners. Hier heb ik de leukste maar ook de hefstigste dingen meegemaakt. Van boren in de muur waar de bewoners Lucky Luke op had geschilderd, tot zitten naast een opblaaspop tot weckpotten in de keuken met ondefinieerbare inhoud, tot minnaar verstopt in de meterkast. Wat mij bij is gebleven is het bloedspoor. In het portiek zag ik ze. Ik volgde het spoor de trappen op. Op de 5^e etage stopte het bloedspoor bij de voordeur. Ongerust belde ik met de uitvoerder. Die kwam direct en wij belden aan. De man die open deed glimlachte na ons verhaal. Hij had voor het Suikerfeest een schaap (laten) slachten en die lag nog wat na te bloeden op het balkon.”

Eenzaamheid, vervuiling, zelfdoding, ziekte en agressie raakt ons. Hoe gaan wij hier mee om? 

Muziek opzetten is een fijne remedie. Wandelen in de natuur ook. Een ander maakt zich sterk en doet aan krachttraining. Rituelen helpen ook om een naar gevoel ‘te parkeren’. Zoals in de auto luisteren naar een podcast, meezingen met een bepaald lied, een geurtje opdoen voordat je uit de auto stapt. Wat we vaak doen is bellen en sparren met een collega. Dan blijft de emotie waar die hoort en gaat niet mee naar huis. 

Het lijkt mij goed om meer aandacht te besteden aan alles wat wij meemaken in ons vakgebied. Uit alle verhalen blijkt dat er behoefte is om van gedachten te wisselen als je iets meemaakt wat je raakt. 

Of je dit nu met je partner is, met je collega of met vrienden.  

Of toch maar dat verhalenboekje maken?