Sinds 1 januari 2008 verplicht de overheid gebouweigenaren om aan nieuwe huurders en kopers een energielabel  te overhandigen. De verplichting geldt niet voor monumenten en woningen jonger dan tien jaar. In principe zou elke verkochte woning die ouder is dan tien jaar een energielabel moeten hebben. Met een percentage van 16 gaat het dus niet hard met de toekenning van energielabels.

In welke energielabelklasse een woning valt, is afhankelijk van de zogeheten energetische kwaliteit van de woning. Op basis van de gebouweigenschappen, gebouwgebonden installaties en een gestandaardiseerd gebruikersgedrag wordt een zogeheten energie-index berekend. Hoe dichter de indexwaarde bij '0' ligt, hoe zuiniger de woning. Woningen in de klassen A of B zijn de meest energiezuinige woningen. Kopers van woningen in energielabelklassen E tot en met G kunnen daarentegen nog veel energiebesparende maatregelen aanbrengen. Voorbeelden zijn de toepassing van dubbel glas, isolatie van buitenmuren of de aanschaf van een hoogrendementsketel.

Tot 31 december 2010 is aan bijna 1,8 miljoen woningen een energielabel toegekend. Dit is een kwart van de woningvoorraad. Bijna 200 duizend woningen hebben in 2010 een energielabel gekregen. Meer dan de helft van alle woningen met een energielabel valt in klasse C of D. Bijna een derde valt in de klassen E tot en met G, ruim een tiende in klasse A of B. In Zuid-Holland zijn sinds de start van de verplichting de meeste labels uitgegeven: bijna 400 duizend, in Flevoland het laagste aantal: ruim 40 duizend. In beide provincies is dit iets meer dan een kwart van de woningvoorraad. In Overijssel is een derde van de woningvoorraad voorzien van een energielabel, in de provincie Utrecht heeft een vijfde van de woningen een energielabel.