Zonne-energie is ook een gratis gift maar in tegenstelling tot de fossiele bron, is de zon voor iedereen te oogsten. De energie is eindeloos aanwezig, ze is schoon en in de basis ook voor iedereen zeer betaalbaar toegankelijk te maken. Het vermaatschappelijken van de energietransitie is daarom mogelijk. Fossiel kan in de grond blijven. Als we maar willen. Het is een keuze, een organisatievraagstuk maar ook een machtsvraagstuk.

De tegenkrachten om naar een hernieuwbaar systeem te komen zijn echter groot. In een geliberaliseerde energiemarkt blijft de slag om de consument gevoerd worden. Waar de olie- of gasbron de bezitter een marktdominante positie verschaft, is ook het hebben van posities om windmolens, zonnevelden, waterkrachtcentrales of biomassacentrales te kunnen bouwen, een manier om klanten te werven of te behouden. Zonder productie is er immers geen afname. Met of zonder aanbestedingen; het privaatrechtelijk te verkrijgen eigendom voor opstal van hernieuwbare productiemiddelen zorgt voor een race om posities waaraan ook alle bedrijven met een fossiel verleden (gaan) deelnemen.

De gevolgen van de fossiele verslaving spelen zich voor het menselijk oog vooral achter de horizon af, ver van huis en haard. Terwijl windmolens, biomassacentrales of zonnepanelen tot in de haarvaten van de samenleving doordringen. Als de windmolens dan ook nog door ontwikkelaars worden gebouwd en daarmee niet of nauwelijks door de gemeenschap zelf benut kunnen worden om van de fossiele verslaving af te komen, (terwijl ze wel het gros van de SDE+ subsidie betaalt), dan is het logisch dat men in opstand komt. De teleurstelling is extra groot als de omgeving er achter komt dat ook nog de vermeende CO2-reductie weglekt in het Europese emissiehandelssysteem.

Sommige partijen maken er echter een potje van als ze doorspekt van allerlei populaire termen tegenstanders van windmolens wensen te mobiliseren. Een bloemlezing van berichten die onlangs in Brabant getwitterd werden:

‘De windmolenmaffia, verkondigt de groene leugen, ze bouwt klimaatminaretten van de groene kerk via schandalig machtsvertoon met 100% groene schijt aan de burger. Het lijkt wel een klimaat- of ecomaffia van groene oplichters die te dure en overlastgevende windmolens, of liever, gesubsidieerd afval, plaatst ten koste van de gewone man’.

Omdat ik voorstander ben van het vermaatschappelijken van de energietransitie-opgave om los te komen van de fossiele verslaving en haar gevolgen, ben ik ook voorstander van concepten als; ‘ieder huis een eigen energiecentrale’ of ‘dorpsmolens’ en ‘laadpalen in de nuts’ juist omdat de gewone man dan mee kan doen. Ik ben me daarbij bewust van de imperfecties in het Europese handelssysteem, ben voor een stevige rol voor netbeheerders (nutsbedrijven), respecteer de keuze voor energie in de vrije markt en ja ik ben ook voorstander van windmolens als middel om los te komen van de fossiele verslaving. Behoor ik nu tot de bedoelde klimaatmaffia met groene schijt aan de gewone man?

Volgens mij bestaat er dan ook zo iets als grijze schijt aan de gewone man. Zijn koeltorens van kolencentrales, CO2-brakende schoorstenen en Affakkelaars dan de minaretten van de grijze kerk? Zijn Groningers dan de dupe van de aardgasmaffia? Zijn de twee totaal overbodige kolencentrales die net zijn geopend dan veel te duur gesubsidieerd afval? En welke termen passen dan wel niet bij veroorzakers van plastic soep, milieuverontreiniging, oerwoudkap, Fukushima-ellende, of Mexicaanse-golf-debacles? Noem je die dan fossiel-terroristen?

Power to the people. Weliswaar een Engelse term maar een goede omschrijving voor mijn wens om de energietransitie te vermaatschappelijken en als ik dan moet kiezen, het liefste met grijze schijt aan fossiele brandstoffen en juist veel aandacht voor de gewone man. Daarvoor moeten we het systeem anders inrichten. Het kan, het is een keuze, een organisatievraagstuk maar ook een machtsvraagstuk. Mijn volgende blog gaat over de toepassing van 100MW aan windmolens langs de A16 waarbij gelukkig de provincie, de gemeenten en meerdere ontwikkelaars inzien dat ook de omgeving mee moet kunnen doen, via dorpsmolens.