De macht van het grote geld, de hoge rendementseisen van de aandeelhouders, de gevestigde belangen, ze houden ons allen in een wurggreep. De slag om de schaarser wordende oliebron, wordt dadelijk ingeruild voor de slag om de enorme hoeveelheid schaliegas die wereldwijd en ook in Nederland in de bodem zit. Dit moet natuurlijk de grond uit gehaald worden onder het motto van ‘goedkope energie’ en ‘goed voor de economie en de werkgelegenheid’. Amerika heeft het al ontdekt, die schakelt volledig over op schaliegas en wordt straks zelfs netto exporteur. Ik hoorde het Nederlandse bedrijfsleven bij de SER-vergadering over het energieakkoord al zeggen dat wij ook aan het schaliegas moeten omdat anders onze concurrentiepositie in gevaar komt. De EU heeft geen bezwaar.

Voor mijn ogen in het kanaal draait een eend rondjes op het gladde, koude en zwarte water. Het rondjes draaien van de eend lijkt wel op de vicieuze cirkel waarin de gewone mens rondjes draait, steeds dieper het putje in.

Onze staatschuld is nu omgerekend 25.000 euro per inwoner (exclusief de potentiële extra schuld door de oninbaarheid van staatsleningen aan zuidelijke landen). Dat betekent dat ik dus met mijn gezin van vier een schuld heb van 100.000 euro. Die komt nog bovenop mijn hypotheek die waarschijnlijk volgend jaar of anders het jaar daarop onder water komt te staan. Mijn koopkracht neemt sterk af door de ingezette bezuinigingen en anderzijds stijgen mijn kosten onder meer doordat mijn energierekening belast wordt met extra heffingen en hogere netwerkkosten. Ik zal als consument straks een zucht van verlichting slaken als ook ik goedkoop schaliegas kan krijgen. Maar de mens in mij wil dat helemaal niet. Die ziet, hoort, voelt en ruikt dat dit helemaal fout is op alle fronten. En zo voelde ik me een echte Lulu, Sumerisch voor slaaf, slaaf van het systeem, rondjes draaiend op het zwarte en koude water.

Geld is net een communicerend vat. Alle staatschulden in de wereld opgeteld zijn vrijwel gelijk aan de gezamenlijke vermogens van de rijkste mensen op deze aarde, het moet ergens vandaan komen toch? De documentaire Hoezo Armoede, Park Avenue, liet pijnlijk zien hoe de rijke mensen zich niet interesseren voor de rest van de wereld. Onder het motto ‘iedereen heeft gelijke kansen’ wordt het Monopolyspel verder gespeeld terwijl alle straten al verkocht zijn, de bank leeg is, de overheid een marionet is van de multinationals en het startsalaris per ronde afneemt. Hoezo gelijke kansen?

Alle lokale energie-initiatieven lopen na het rommelen in de marge met wat zonnepaneeltjes aan tegen het al gespeelde Monopolyspel. Het is niet anders, het speelveld is ongelijk verdeeld. Mijn vorige blog ‘de nieuwe Rebel is Coöperant’ luidt het volgende stadium in. Als wij een duurzame en langdurig houdbare toekomst willen, dan zal de mens moeten opstaan. Hij moet in opstand komen, rebels gedrag gaan vertonen om zich te ontworstelen uit het systeem waarin we gevangen zitten als consument. De vraag is echter, durven we dat? Hebben we er de pijn, de weerstand, onze spaarcenten, onze reputatie en de huidige (schijn-) zekerheid voor over om ook echt iets te doen? We weten wat we willen: betaalbare, eigen en duurzame energie. Maar hoe krijgen we dat ook echt voor elkaar als we weggezet worden als oplichters met een dubbele agenda en voortdurend worden tegengewerkt?

Over het kanaal kwam een bootje aangevaren met een Sinterklaas en zijn zwarte Pieten met natuurlijk de zak op de rug, vol cadeautjes voor jonge consumenten waaronder misschien wel een Monopolyspel. Jong geleerd is immers oud gedaan en zo is deze vicieuze cirkel in ieder geval weer rond. Hard kwispelend en piepend word ik uit deze mijmeringen gehaald door mijn hond. Die wil lekker wandelen, alsof er niets aan de hand is.