Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat een duurzame energievoorziening verder weg is dan ooit. Met kortetermijnpolitiek willen overheid en bedrijfsleven de huishoudportemonnee op orde houden, ongeacht de gevolgen voor de langere termijn voor ons allen en die van onze kinderen en kleinkinderen. De discussie over de langetermijngevolgen mis ik geheel in het debat over duurzame energie. Ik mis ook het gevoel voor urgentie om de CO2-uitstoot aan banden te leggen. Sterker nog, ik kom steeds meer mensen tegen die dit bagatelliseren.

Speelt hier het duivelse dilemma van de korte termijn? Hierin staat de harde werkelijkheid van een veranderend klimaat door menselijk handelen tegenover het nemen van kortzichtige beslissingen, die makkelijker gemaakt worden door verwarring over nut en noodzaak van CO2-reductie. Hebben we wel een CO2-probleem of valt het allemaal wel mee? Ik heb de afgelopen weken eens getest hoe de mensen die ik tegenkom hierover denken en ik kan u vertellen dat ik daarvan schrok.

Ik werd diverse malen om de oren geslagen met de verhalen dat vooraanstaande wetenschappers in bladen als bijvoorbeeld Elsevier schrijven dat het IPPC haar rapporten schromelijk overdrijft en dat er de afgelopen 10 jaar geen sprake meer is van opwarming. Ondanks dat er recentelijk in diverse media is bericht dat de ijzige kou van de afgelopen weken het gevolg was van de klimaatverandering werd ik er tijdens diverse gesprekken fijntjes op gewezen dat ik maar naar buiten hoefde te gaan om te ervaren dat er geen sprake is van opwarming van het klimaat.

Ik moet erkennen dat ik dit wel begrijp. Als de berichten verwarrend en tegenstrijdig zijn en de politiek hierover niet duidelijk is, wat zal de publieke opinie dan doen? Die gaat voor het verzachten van haar pijn op korte termijn. Dit komt doordat we nu te maken hebben met diverse crises met daaronder een diep liggende wens snel terug te keren naar de jaren van echte overvloed. Daniel Kahneman, psycholoog en Nobelprijswinner beschreef het al in zijn werk. De mens heeft een bloedhekel aan verlies en streeft naar behoud van wat hij heeft. Dus, we kunnen roepen wat we willen over duurzame energie, maar als niet 100 procent duidelijk is voor iedereen dat we over moeten naar een duurzaam systeem dan zal uiteindelijk de wal het schip keren.

Zonder overheidsingrijpen wordt het niets met duurzame decentrale energie. Gelukkig heb je dan als bestuurder altijd wel artikelen in bladen als Elsevier die je als excuus kunt gebruiken tegenover je kleinkinderen wanneer die vertwijfelt vragen of je het wist en wat je eraan gedaan hebt.