Wat ik graag onder de aandacht wil brengen, is hoe je kunt leren als je maar blijft kijken. Ik neem jullie even mee naar een stad op mijn tocht: Magdeburg in voormalig Oost-Duitsland. Iedereen weet dat Dresden de stad is met de meeste schade na de Tweede Wereldoorlog. Maar wie weet dat Magdeburg toch wel een goede tweede plaats innam? Bijna negentig procent van de historische binnenstad lag in puin. Nu heb ik een boek gevonden van de ontwikkeling van de stad in de jaren 60. Met ongeloof kijk je naar die foto’s en denk je dat de oorlog nog maar net voorbij is. Ruïnes van kerken en gebouwen zijn nog na 1965 gesloopt om ruimte te maken voor vooral nieuwe woongebouwen. Wij zijn als Nederlanders wel gewend om beelden te zien van nieuwe naoorlogse bouw met net aangeplant groen en veel ruimte. Maar hier staan die gebouwen in het zand, zonder straten en met ruïnes van gebouwen in de achtergrond. En tot mijn grote verbazing worden ook hier al naoorlogse gebouwen afgebroken. Zelfs de recente geschiedenis is hier dus niet veilig.

Toch moet je blijven lopen en kijken in zo’n stad. Dan tref je een voorbeeld van een renovatie van naoorlogse woningbouw om je vingers bij af te likken. Een groot blok van acht bouwlagen met portiekontsluiting. De woningen hebben zicht op de Elbe. Er is een spel gemaakt van wintertuinen en balkons in verschillende maten, dat als een soort gordijn voor het gehele bouwblok is gehangen. De eenvormigheid van het bouwblok is direct doorbroken en je kunt mensen ook nog eens verschillende oplossingen voor buitenruimten aanbieden. 

Een voorbeeld van bijzondere nieuwbouw is de Groene Citadel. Dit is een ontwerp van Friedensreich Hundertwasser. Met zijn multifunctioneel complex (waaronder hotel, theater, winkels en woningen) zet hij zich af tegen alles wat naoorlogs is in Magdeburg. Het kwam gereed in 2003, helaas was Hundertwasser toen al overleden. Het is een miniatuurstad, waar nauwelijks een muur recht staat. Hij geeft aan dat de natuur geen rechte lijnen heeft en dat dit niet bij mensen past. De industrie heeft de rechte lijn geïntroduceerd en daar moeten we vanaf. Nu vind ik de discussie mooi of lelijk niet zo interessant, maar met alle kronkelende gangen, patio’s, roze gevels, gouden en geglazuurde ornamenten, brengt hij wel een lach op ieders gezicht. En is dat niet wat we allemaal willen?

De redactie gaat met nieuwe inspiratie aan de slag om met een voorstel voor het programma voor 2018 te komen. Maar eerst hebben we het najaar nog. We zien je graag met frisse ideeën en inspirerende (vakantie)foto’s!