Recent moest ik aan dit bedrag denken. Onder het motto ‘bezint gezamenlijk eer ge begint’ hebben we een nieuwe methode ontwikkeld voor integrale haalbaarheidsstudies voor groot onderhoud. Gezamenlijk identificeren en wegen we alle relevante belangen van klant/gebruiker(s), omgeving en eigenaar. Eerst kernwaarden helder, daarna pas freewheelen over wat te maken. Corporatie heeft de lead, bouwkundige ketenpartners zijn evenals anderen verbonden sleutelspelers.

Een nieuwe methodiek vraagt om een proefrondes. In de pilot zitten ook portiekflats, gebouwd in de periode toen mijn schoonmoeder nog een prille en gewilde twintiger was. Sowieso iets met vocht- en geluidreductie, de (woon)veiligheid verhogen en energetisch kan het ook niet langer.

Het zal niemand verbazen dat blijvende financiële bereikbaarheid de toppositie inneemt op de ladder van klant-, MVO- en assetwaarden. Helaas, in de lichtste versie van onze gewenste variant betalen huurders met een gemiddelde huurtoeslag alleen aan huur al meer dan de totale woonlasten van de geschakelde bungalow. Gelukkig bieden we huurders wel zekerheid, want hun plattegrond blijft 40 jaar hetzelfde en, hosanna, we hebben in 2018 een B-label! Kosten: vijfenveertigduizend euro, bij een nieuwe leegwaarde praktisch gelijk aan haar resthypotheek.

Het is helemaal niet wat we écht willen, toch kiezen we voor dit scenario, anders prijzen we ons letterlijk uit de markt.

Mijn schoonmoeder zal er niet om vragen, maar ik kan iedereen die er wel om vraagt steeds moeilijker uitleggen wat er duurzaam en maatschappelijk verantwoord is aan het op deze manier (energetisch) verbeteren van de woningvoorraad. Het behoort anders.