De postcoderoosregeling is in 2014 ingevoerd. Het is een uitkomst van het in 2013 gesloten Energieakkoord. Eind 2017 presenteerde Hier opgewekt de Lokale Energie Monitor. Daaruit bleek dat er op dat moment op basis van de postcoderoosregeling 112 projecten gerealiseerd waren met een totaal vermogen van 9 MW, ofwel 80,3 kWp per project.

Eind 2017 is er ook een marktconsultatie gehouden onder verschillende marktpartijen om te onderzoeken waar de schoen wringt in de huidige regeling. Wat moet er aan de regeling worden verbeterd om in 2020 tussen de 700 en 1700 projecten gerealiseerd te hebben. Greencrowd heeft aan deze marktconsultatie mee mogen werken. Onze belangrijkste knelpunten waren:

• het feit dat niet iedere energieleverancier de postcoderoosregeling faciliteert. Op dat moment waren dat o.a. Nuon, Essent, Oxxio en Vandebron;
• het feit dat het belastingvoordeel vervalt op het moment dat een deelnemer verhuist naar een locatie buiten ‘zijn postcoderoos’;
• de vereiste van de belastingdienst om een Recht van Opstal te laten vestigen (voor 2017 was dit geen vereiste en werden er gewoon aanwijzingen afgegeven door de belastingdienst op basis van alleen een dakhuurovereenkomst).

De marktconsultatie heeft tot enkele goede aanbevelingen geleid. Helaas hebben deze nog geen effect gesorteerd. De aanbevelingen zijn: salderen niet aan te passen voor 2023; de verhuisvoorwaarden aan te passen c.q. te laten vallen; de verplichting tot het vestigen van een Recht van Opstal te laten vervallen; de postcoderoos te verruimen naar drie in plaats van vier cijfers en een nationaal investeringsfonds op te richten. Los van het feit dat een aantal van de aanbevelingen zeker een positieve bijdrage zal leveren, ben ik er de afgelopen weken achter gekomen dat we een belangrijk knelpunt over het hoofd hebben gezien; namelijk de verwachtingen van de dakeigenaren.

Afgelopen week hebben wij drie keer nul op rekest gekregen van dakeigenaren die in eerste instantie hun dak hadden aangeboden. De eerste afwijzing betrof een handelaar in vastgoed. Een huurovereenkomst die hij ieder gewenst moment op kon zeggen zonder afkoop of boete, vond ie prima maar een Recht van Opstal laten vestigen belemmerde zijn handelswaar dus dat feest ging niet door. De tweede afwijzing betrof een VvE van vijf bedrijven in een nieuwbouwpand. Dak sterk genoeg, ruimte voor 400 zonnepanelen. Zelf wilden ze niet investeren in zonnepanelen, maar hun dak beschikbaar stellen tegen een vergoeding zou zeker interessant zijn. In samenwerking met een landelijke coöperatie konden we hen een vergoeding bieden van drie euro per paneel per jaar of veertig panelen om als VvE mee te doen met de postcoderoosregeling. Het laatste vonden ze maar lastig, het eerste kwam omgerekend op nog geen driehonderd euro per VvE-lid per jaar. Ook dit postcoderoosfeestje gaat dus niet door.

De derde, naar verwachting eveneens, afwijzing komt ook van een VvE maar dan met 55 appartementen. Ideaal dak, ruimte voor zo’n 550 panelen. Het pand beschikt over vijf aansluitingen van 3 x 80 Ampère waarvan er twee niet worden gebruikt. Zelf verbruiken ze zo’n 30.000 kWh per jaar, dus een ideale partij om zaken mee te doen. Omgerekend naar lid van de VvE komt de vergoeding op zo’n dertig euro per lid per jaar, maar: ‘We hebben dan wel heel veel gedoe voor weinig geld hè….’.

Gelukkig zijn er ook partijen die hun dak gewoon wel ter beschikking willen stellen om hiermee de omgeving te laten profiteren van de voordelen van zonne-energie. Zowel commerciële bedrijven als maatschappelijke organisaties en al dan niet tegen een (kleine) vergoeding. Voor de meeste postcoderoosprojecten is gelukkig het adagium ‘voor niets gaat de zon op’ van toepassing. De vele goudzoekers kunnen wat mij betreft het dak op.

Jan Willem Zwang