Ik merk dat het me in positieve zin raakt als mensen waarachtig bezig zijn. Dus als ik me voorneem dat de bewoner echt centraal moet staan, dan moet dat niet voor de vorm zijn maar waarachtig.

Ik ben er trots op dat we daar met Renda ook hard aan werken. Zo kunnen we terugkijken op een prachtige 'Dag van de Bewoner’, onze tweede editie. Om dit goed te doen, merken we dat we steeds verder weg moeten van techniek en ons moeten richten op de mens. Maar ja, er zitten veel techneuten in de zaal. Maar zij zijn ook allemaal mens. Ik zal niet de enige zijn die oprecht werd geraakt door het verhaal van Nik van Hoogstraten, de oprichter van Stichting Raket. Evamarije Smit en Jeroen van Hattum lieten je beleven wat ‚labelen’ betekent. Door de vraag te stellen wat voor woord in je opkomt bij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, deze door de aanwezigen op post-its te laten schrijven en deze vervolgens letterlijk op Nik te plakken, werd hij volledig gelabeld. Het nare van labelen is dat het uitgaat van wat mensen niet kunnen en niet van wat mensen wel kunnen. Dat is pure discriminatie, want het gebeurt niet bij jou en mij. Laten we eerlijk zijn, we hebben toch allemaal onze beperkingen?

Het bracht ons er ook toe ons jaarlijks Renda redactie uitje in dit licht te houden. Wij zijn aanwezig geweest bij de uitreiking van de eerste Raket Award om arbeidsparticipatie naar een hoger niveau te tillen. Het is boeiend om te vernemen hoe het bedrijfsleven bezig is hier vorm aan te geven. Albert Heijn, Rabobank maar ook Museumbrasserie Den Bosch kwamen voorbij. Maar ook de verhalen van de mensen. Hoe je als gelabelde autist toch voor een gevangenis kan werken en hoe je als psychiatrisch patiënt nu als ervaringsdeskundige kan worden ingezet. Het is goed dat Nik inmiddels een positie heeft bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid om bij de overheid hier meer aandacht voor te krijgen. 

Nu heb ik ondervonden hoe weinig je je in mensen verdiept tijdens de workshop van KnaapenGroep en Hostmanship. De kern van Hostmanship is de ander te behandelen zoals hij behandeld wil worden. Dat klinkt eenvoudiger dan je denkt. Je zult je toch echt in de ander moeten verdiepen om dat voor elkaar te krijgen. Als persona kreeg ik een vrouw met borderline, geen werk en weinig vrienden. Hoe zou ik als onderhoudsbedrijf een renovatieplan met haar communiceren? Het mag duidelijk zijn dat je er niet komt door alleen het plan naar haar toe te sturen. Door er echt even bij stil te staan, kun je van een algemene aanpak met niet al te veel aanpassingen toch een maatpak maken. Als we waarachtig met bewoners om willen gaan, zullen we dat moeten doen. 

De eerste keer dat ik een onderhoudsbedrijf ontmoette met een dergelijke benadering van de bewoner was in 1999 toen ik bij woningcorporatie Trudo werkte. Ik maakte kennis met Pieter Knaapen, op dat moment directeur van KnaapenGroep. Hij bracht social design in zijn werk al lang voordat het die naam had. Tante Keet, de keet die in de wijk wordt gezet tijdens renovatieprojecten en een ontmoetingsplek is voor bewoners, komt hieruit voort. Maar tot mijn verdriet is Pieter niet meer. Hij is plotseling overleden op 26 oktober jl., 68 jaar oud. Hij laat een prachtig bedrijf na aan zijn kinderen en medewerkers. Daarnaast laat hij veel mensen geïnspireerd achter die - net als ik - zich waarachtig zullen verdiepen in de bewoner en daarnaar handelen.