Henk, begin zeventig, is een lieve man. Weduwnaar, altijd in voor een praatje, houdt zijn voortuintje keurig schoon en veegt in de winter zijn stoepje. Henk woont al veertig jaar in dezelfde sociale huurwoning, met veel plezier.

Tot vijf jaar geleden. Want vijf jaar geleden kreeg Henk een nieuwe buurvrouw. Een ‘verwarde persoon’, zoals dat in het theoretische beleidsmakers jargon heet. In de praktijk betekende het: slapeloze nachten voor Henk. Want de nieuwe buurvrouw ging midden in de nacht stofzuigen, en meubels verschuiven. Ze maakte luidkeels ruzie met haar vriendje, die, ondanks een bestaand contactverbod, tóch op bezoek kwam. Het liefst om vier uur ’s nachts, onder het slaapkamerraam van Henk. En als Henk vroeg of het stiller kon, keerde het agressieve vriendje zich tegen hém.

Henk zag steeds bleker. Vermoeider. Matter. Na vier jaar proberen, hangen en wurgen, kreeg de buurvrouw andere huisvesting aangeboden. Het ging niet. Ze hield zich niet aan de afspraken die werden gemaakt met de corporatie, de politie en de GGZ.

Henk was opgelucht. Hij kon zijn geluk niet op toen hij zijn volgende nieuwe buurvouw ontmoette: Veronique, een rustige dame van tachtig, met een voorliefde voor kunst, literatuur en zachte jazzmuziek. Henk en Veronique maakten praatjes over de heg, en wisselden ideeën uit over hun gezamenlijke passie: hun achtertuinen. Alles leek goed te gaan.

Totdat Henk op een dag de wasmachine van Veronique hoorde. Die maakte kabaal vond Henk, en veroorzaakte trillingen. Trillingen die in elke vezel van zijn lijf voelbaar waren. Het werd nog erger, zo vertelde Henk, toen zij ook ’s nachts begon te wassen. En een droger kocht.

Henk haalde verhaal bij Veronique. Er was afgesproken dat zij niet ’s nachts mocht wassen, waarom deed ze dat dan toch? Veronique ontkende. In alle toonaarden. Ze waste nauwelijks, en al helemaal niet ’s nachts. In tranen vertelde ze Henk dat ze die dingen echt nooit zou doen als hij er zo’n last van heeft. Maar Henk bleef trillingen voelen. Hij sliep er ’s nachts niet meer van, en verhuisde zelfs naar een andere slaapkamer, verder weg van de wasmachine van Veronique.

Er kwam mediation aan te pas. Geluidstesten. Gesprekken, met allerlei professionals. Maar er kwam geen eenduidige conclusie, en daarmee ook geen oplossing. Het was zijn woord tegen het hare, er was geen bewijs vóór of tégen te vinden.

Henk en Veronique maken geen praatjes meer over hun tuinen. Ze blijven elk aan hun eigen kant van de heg, en glippen snel hun huis in als de ander naar buiten komt. Ze zien er allebei moe uit, en een beetje op hun hoede.

Sommige problemen blijken hemeltergend onoplosbaar.