Sinds mijn vrouw en ik gepensioneerd zijn hebben we zeeën van tijd. Eindelijk hebben we tijd om leuke dingen te doen, bijvoorbeeld reizen. Nu de feestdagen weer voor de deur staan denk ik graag nog even terug naar onze vakanties van afgelopen jaar.
Tekst Wim Meijer
De kop van deze column zou vermoeden dat we alleen in september met vakantie zijn. Nee, eigenlijk is september de ‘afsluitende’ vakantie. Vorig jaar waren we in Zuid-Frankrijk. Heerlijk weer, lekker eten en kamperen in onze De Waard-tent (wie kent hem nog?). Het was wel erg druk. Overvolle campings, wegen gevuld met campers met nummerplaten van vele nationaliteiten. Het lijkt wel een permanente volksverhuizing. Blijkbaar hadden we een favoriet gebied van velen uitgekozen. Ons tentje stak primitief af tegenover deze mobilhomes, de één nog groter, glimmerder, gestroomlijnder dan de ander.
Dit jaar hebben we een totaal andere bestemming gekozen, de Noordkaap. Mogelijk staat dit ook nog bij jou op je bucket-list. Ik heb hem op 20 september afgevinkt. Per boot langs de Noorse fjorden, waarbij we in 5 dagen in de haven van Honningsvåg aankwamen. Vandaar nog 40 kilometer per bus naar onze bestemming. Adembenemend, zo zou ik deze kilometers willen kwalificeren. Een landschap bestaande uit rotsen, rivieren, hoogvlaktes met daardoor heen een kronkelende weg. Gelukkig hadden we een ervaren chauffeur en een plaatselijke gids die vertelde over het bestaan in dit lege landschap. Het is het domein van de Samen (de Lappen) die leven van de rendierenteelt. Onderweg zagen we de kuddes lopen, traag grazend aan de laatste graspollen.
De gids ging ook in op de veranderingen die de laatste decennia doorgevoerd waren. De Lappen doen hun werk veel meer gemechaniseerd met sneeuwscooters, drones tot zelfs een enkele helikopter. Ook werden we bijgepraat over de gevolgen van de klimaatverandering in dit verlaten oord; de stijging van de gemiddelde temperatuur waarbij deze zomer voor het eerst op de Noordkaap een temperatuur van 30 graden Celsius werd gemeten. Het was op dat moment voor ons moeilijk voor te stellen maar we voelden wel een grote zorg en enige schroom. Zeker toen we 100 meter van ons einddoel in een file belandden bestaande uit grote, glimmende, gestroomlijnde campers die voor de slagboom van het volle parkeerterrein stonden te wachten. De gids vertelde dat wij één van de 350.000 (!) jaarlijkse bezoekers waren.
Hoewel het nog ver weg lijkt denk ik nu al na over september 2023. Wat te doen? De vraag komt naar boven of dit allemaal nog verantwoord is. Als we allemaal een stapje terug moeten doen dan zou dit er één kunnen zijn. Lekker wandelen en fietsen, of met bus of trein, wat dichter bij huis heeft ook zijn charme. Maar dat heb ik de afgelopen twee corona-jaren al gedaan zult u waarschijnlijk denken. Ja dan blijft er weinig anders over: misschien staat er nog een leuke (camper-)occasion op Marktplaats.
Reacties