Mijn ervaringen als coördinator duurzaamheid? Nou, het is natuurlijk een heel andere wereld dan de sociale huursector. Achter elke ‘particuliere voordeur’ woont een eigenaar en dus een opdrachtgever. Hoe ga ik al die eigenaren nu in beweging krijgen? Hoe bereik ik dat mensen in duurzaamheid gaan investeren? Een lastige opgave. Er zijn veel knelpunten waar ik tegenaan loop. Opmerkingen die je hoort variëren van: ‘het zal mijn tijd wel duren’ tot ‘ik heb alles al in mijn woning gedaan, mijn woning is gasloos’. De verschillen per woning zijn dus groot. In tegenstelling tot de sociale sector heb ik hier niet te maken met één regisseur (de woningcorporatie) maar ca. duizend. Over het algemeen zijn deze eigenaren niet erg gevoelig voor labelsprongen. Ze krijgen energie van een mooie terugverdientijd van hun investering en comfort.

Je ziet dit ook terug in de uitvoerende partijen in onze wijk: een glaszetter, een vloer-isoleerder, een spouwmuur-isoleerder, een dakbedekker, een installateur voor zonnepanelen en de laatste tijd natuurlijk ook airco’s. Het is een versnipperd landschap. De traditionele, middelgrote aannemer die vijftig tot honderd woningen in een bouwstroom verduurzaamt, tref je niet aan. Een plan om de woning of een groep woningen in fasen te isoleren en gasloos te maken ontbreekt.

Eigenaren reageren ieder voor zich op de stijgende energieprijzen, een mooie subsidieregeling en een mooie aanbieding die ze toevallig op een verjaardagsfeestje hebben gezien. Wat vaak werkt, is dat men niet bij de buurman achter wil blijven: laat hij in zijn woning triple glas plaatsen? Dat is misschien ook wel iets voor mij. Het lijkt op de aanschaf van een auto; hij een nieuwe? Dan ik wil ook een nieuwe, maar dan een andere kleur, met sportvelgen, een sportstuur, enzovoort ...

Ik heb altijd begrepen dat de corporatiesector de kartrekker van de verduurzaming van het vastgoed zou zijn. Binnen deze sector zou in samenwerking met de bouwbranche de innovatie plaatsvinden. Van deze ervaring kan de particuliere sector profiteren en verduurzaamd worden. Of daar nu al sprake van is, weet ik niet. Ik weet in elk geval dat bouwbedrijven sterk geïnvesteerd hebben in bewonersbegeleiding. Daar profiteren veel corporaties van. Maar of dit nu het ei van Columbus is voor de particuliere markt valt te betwijfelen. Iedere eigenaar kiest toch graag zijn eigen partij waar hij/zij vertrouwen in heeft. Van een complexgewijze aanpak zijn we nog ver verwijderd. Of die er ooit komt, gelijk de corporatiebranche, hangt af van de overheid. Verduurzamen kun je niet vrijblijvend aan een individu overlaten. Willen we echt sprongen maken, dan hebben we een regisseur nodig. Een partij die kaders stelt en fasering strak vastlegt.

Ik schrijf dit op de dag dat de vier partijen van het (beoogde) nieuwe kabinet haar regeerakkoord getiteld Hoop, Lef en Trots presenteren. Ten aanzien van het milieu en het verduurzamen van ons vastgoed is die regierol in het document niet zichtbaar: we mogen weer 130 rijden, Schiphol mag verder groeien, energiebelasting wordt lager, warmtepompen worden niet meer verplicht bij ketelvervanging, om maar een paar te noemen. Dat zal de grote milieuopgave waar Nederland voor staat absoluut niet helpen oplossen. En wat betekent dit voor mij? Ik vermoed dat mijn wijkgenoten minder urgentie gaan voelen om hun woning verder te verduurzamen. Dit zal mijn positie als coördinator Duurzaamheid niet versterken.

Wim Meijer